Περικλή Λαλιώτη, ωρομίσθιου μουσικού του Δημοτικού Ωδείου Πάτρας. Ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, απευθυνόμενος προς τους συγκεντρωμένους άνεργους και στις οικογένειές τους, στους εργαζόμενους και τους συμβασιούχους του Δήμου είπε: «Με τη σημερινή μας συγκέντρωση, δίνουμε συνέχεια στον αγώνα που ξεκινήσαμε από την πρώτη μέρα που αναδειχτήκαμε δημοτική αρχή της Πάτρας. Βάλαμε στο κέντρο της προσοχής μας την ανεργία, που αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα στην περιοχή μας. Μόνο οι επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι έφτασαν τις 38.000 και σε αυτούς δεν περιλαμβάνονται αυτοί που δουλεύουν περιστασιακά, μέσω προγραμμάτων, που τον μισό χρόνο περίπου είναι χωρίς δουλειά. Μαζευτήκαμε σήμερα, λοιπόν, εδώ, εν μέσω της πανδημίας, τηρώντας ταυτόχρονα όλα τα μέτρα προστασίας, γιατί θέλουμε να στείλουμε ελπιδοφόρο μήνυμα, ότι δεν περνά η πολιτική που μας θέλει στο περιθώριο, που μας θέλει να δεχόμαστε τα πάντα αδιαμαρτύρητα. Στέλνουμε μήνυμα, ότι καταλαβαίνουμε, γνωρίζουμε πως για τα συμφέροντα κάποιων λίγων, γίνεται η ζωή του λαού «κόλαση». Οι τελευταίες απεργιακές μάχες και κινητοποιήσεις ήταν πραγματική ανάσα αισιοδοξίας, αγώνα και μάχης για την εργατική τάξη της Πάτρας. Χιλιάδες εργαζόμενοι, εργαζόμενοι του Δήμου μας, νέοι και νέες, συνταξιούχοι, άνεργοι, μαζί με τα σωματεία και τους συλλόγους τους, πλημμύρισαν τους δρόμους της Πάτρας στις μεγαλύτερες απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων ετών, στέλνοντας μήνυμα στην κυβέρνηση ότι δεν θα παραιτηθούμε από την υπεράσπιση κατακτήσεων, ότι δεν θα παραιτηθούμε από τη διεκδίκηση για την ικανοποίηση όλων των αναγκών μας. Στον ίδιο δρόμο θα συνεχίσουμε! Οργανωνόμαστε και διεκδικούμε τα αυτονόητα, αυτά που δικαιούμαστε. Από μόνο του αυτό που κάνουμε σήμερα είναι νίκη, είναι τιμή για τον καθένα. Δεν ανεχόμαστε άλλο την προσβολή, να μας εκμεταλλεύονται, να μας αδικούν κι εμείς να τους δείχνουμε ξανά εμπιστοσύνη, να στεκόμαστε θεατές στη σφαγή των δικαιωμάτων μας. Εναντιωνόμαστε στην αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του συστήματος, αυτών που κάνουν κουμάντο στην οικονομία. Χρειάζεται σήμερα, αλλά και στη συνέχεια, να δώσουμε απάντηση σε πολλούς προβληματισμούς που υπάρχουν, σε πολλά «γιατί». Καλούμε ακόμα μία φορά τα λαϊκά στρώματα να αναρωτηθούν. Υπάρχει σήμερα δυνατότητα να πραγματοποιηθεί αυτό που λέμε στο σύνθημά μας, δηλαδή να υπάρχει «Δουλειά για όλους, Δουλειά με δικαιώματα»; Κατά τη γνώμη μας υπάρχει -και η περίοδος που διανύουμε, έδωσε πολλά και απτά παραδείγματα ως προς αυτό. Αφενός, υπάρχουν τεράστιες εργατικές – λαϊκές ανάγκες, οι οποίες για να ικανοποιηθούν, χρειάζονται πλήθος εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων. Για χρόνια ολόκληρα ακούγαμε, παραδείγματος χάρη, ότι η χώρα παράγει πολύ περισσότερους γιατρούς απ’ ότι χρειάζεται, για να έρθει η πανδημία και να αναδείξει με τον πιο γλαφυρό τρόπο, τη χρόνια υποστελέχωση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, την αποσάρθρωση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, το γεγονός πως χρειάζεται να ενισχυθεί πολύπλευρα. Για χρόνια ακούμε, επίσης, την προπαγάνδα σχετικά με το ότι δε χρειάζονται πια δημοτικές υπηρεσίες, ότι οι πολίτες θα έχουν πρόσβαση σε ποιοτικότερη εξυπηρέτηση με την εκχώρηση σε ιδιώτες διάφορων κρίσιμων τομέων, όπως είναι η καθαριότητα και ο ηλεκτροφωτισμός, πράγμα που θα μείωνε τάχατες και την ανεργία. Αντ’ αυτού, αποδείχθηκε ακόμα πιο παραστατικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ο αναντικατάστατος ρόλος τους. Για παράδειγμα, οι υπηρεσίες του Κοινωνικού μας Οργανισμού, όπως είναι η Βοήθεια στο Σπίτι, η διανομή τροφίμων, έχουν επεκταθεί και έχουν συμπεριλάβει πολλούς επιπλέον συμπολίτες μας, οι οποίοι βρίσκονται στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού και δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι. Καλούμαστε να βρεθούμε δίπλα σε συμπολίτες μας, στους οποίους η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, στη δεινή κατάσταση στην οποία έχει εγκαταλειφθεί, αδυνατεί να συμπαρασταθεί. «Φωνάζει» η ανάγκη για πρόσληψη πολλών μόνιμων εργαζόμενων, ώστε να καταφέρουμε να παρέχουμε στους δημότες μας το σύνολο των υπηρεσιών που επιτάσσει η εποχή μας. Αφετέρου, η τεράστια πρόοδος της επιστήμης, της τεχνολογίας, της τεχνικής, δίνουν σήμερα τη δυνατότητα να ικανοποιούνται αυτές οι αυξημένες λαϊκές ανάγκες. Οι δυνατότητες που έχει σήμερα η ανθρωπότητα, είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς σε όλους τους τομείς. Το γεγονός ότι σε μία σύντομη σχετικά περίοδο από το ξέσπασμα της πανδημίας, υπάρχει το εμβόλιο –που εάν δεν υπήρχαν και οι ανταγωνισμοί, οι πατέντες και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα μεταξύ μονοπωλίων, κρατών, ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, θα το είχαμε ακόμα πιο γρήγορα και διαθέσιμο για όλο τον πληθυσμό-, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των δυνατοτήτων που έχει γεννήσει η ίδια η εργασία και η σκέψη της ανθρωπότητας. Άρα, λοιπόν, τι φταίει; Τι φταίει και ενώ υπάρχουν μεγάλες εργατικές – λαϊκές ανάγκες και οι δυνατότητες αυτές να ικανοποιηθούν, αυτά δε συνδυάζονται; Τι εμποδίζει να εργάζεται το σύνολο του πατραϊκού λαού και να συνεισφέρει στον κοινωνικό πλούτο, στην επίλυση των λαϊκών προβλημάτων; Αυτό συμβαίνει, επειδή η κοινωνία μας, δεν κινείται με σκοπό την εξυπηρέτηση των αναγκών μας, αλλά με σκοπό τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων. Τα λεφτά από τον ιδρώτα του λαού τα παίρνουν οι επιχειρηματίες, οι περίφημοι επενδυτές, που «ξεκοκαλίζουν» τον πλούτο της χώρας και μάλιστα επιδοτούνται γι’ αυτό, μέσω των αναπτυξιακών νόμων, του Ταμείου Ανάκαμψης, των διάφορων ευρωπαϊκών προγραμμάτων και με χίλιους δυο άλλους τρόπους. Όταν, λοιπόν, σκοπός σου είναι το κέρδος, δεν κοιτάς να παρέχεις τις υπηρεσίες που χρειάζεται ο λαός, αλλά αντίθετα, κοιτάς να παρέχεις τις λιγότερες δυνατές υπηρεσίες, με τους λιγότερους δυνατούς εργαζόμενους, πουλώντας τες στην υψηλότερη τιμή. Κοιτάς να «ξεμπερδεύεις» με τη μονιμότητα στο Δημόσιο, με τα δικαιώματα των εργαζομένων, γιατί τα αντιλαμβάνεσαι σαν «κόστος». Και θέλουν εργολάβους, γιατί τους κοστίζει λιγότερα ένας εργαζόμενος, που του δίνουν τρεις κι εξήντα, τον προσλαμβάνουν και τον απολύουν ανάλογα με τις εκάστοτε απαιτήσεις. Παράλληλα, για να διασφαλίσουν τα κέρδη των εργολάβων αυτών, οι υπηρεσίες γίνονται συνεχώς ακριβότερες για τους δημότες. Κοστίζει λιγότερο το προσωρινό «μπάλωμα» της κατάστασης στους Δήμους, μέσω κακοπληρωμένης εργασίας, που έχουν το θράσος μάλιστα να την ονομάζουν και «κοινωφελή». Γι’ αυτό και είναι κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όλων των κρατών, το τέλος της μονιμότητας στην εργασία, το τέλος των προσλήψεων στο Δημόσιο. Γι’ αυτό κάθε χρόνο, την 31η του Δεκέμβρη, εδώ και 21 χρόνια, μας έρχεται «φιρμάνι» από το Υπουργείο, ότι και φέτος απαγορεύεται η οποιαδήποτε πρόσληψη στο Δήμο. Τι εμφανίζουν ως «θεραπεία» στην «ασθένεια» της ανεργίας, όλες οι Κυβερνήσεις, εκπροσωπώντας βεβαίως την τάξη τους και την εξουσία τους; Την περιβόητη πια ανάπτυξη, που για τους μεν θα είναι «δίκαιη», για τους άλλους θα είναι «για όλους». Φροντίζουν να συνοδεύεται και από μία σειρά εύηχες λέξεις, όπως είναι η «εξωστρέφεια», ο «διεθνής προσανατολισμός», η «ψηφιακή μετάβαση», η «πράσινη οικονομία» και μία σειρά άλλα, για να παραμυθιάσουν τον ελληνικό λαό. Δε φτάνουν αυτά, έρχονται και οι τοπικοί «κολαούζοι» του συστήματος, να πουν ότι η ανάπτυξη δεν ήρθε στην Πάτρα εξαιτίας της δημοτικής αρχής. Γιατί, βλέπετε, γι’ αυτούς, στην υπόλοιπη Ελλάδα οι εργαζόμενοι «τρώνε με χρυσά κουτάλια»! Εκεί έχουν φτάσει τα φερέφωνα του συστήματος, να βλέπουν την ανεργία και τη φτώχεια μόνο στην Πάτρα! Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, με προεξάρχουσες τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ, δυνάμεις δηλαδή που έχουν κυβερνήσει όλα τα τελευταία χρόνια, που έχουν την ευθύνη για την αντιλαϊκή πολιτική, μας λένε ότι με τις κινητοποιήσεις δεν βγαίνει τίποτα, μας εγκαλούν, γιατί δε συμμετέχουμε ενεργά και δε διαμορφώνουμε «φιλικό περιβάλλον» για την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις, που αυτό τάχα μου θα είναι πραγματική λύση για το θέμα της ανεργίας. Τι εννοούν όμως «φιλικό περιβάλλον» για τις επενδύσεις όλοι αυτοί; Εννοούν να συναινέσουμε να εγκατασταθεί μέσα στην «καρδιά» της πόλης μας, μονάδα αποθήκευσης υγροποιημένου φυσικού αερίου. Εννοούν ότι θα έπρεπε να είχαμε επιτρέψει να περάσει το τρένο –για να έρθει γρήγορα- μέσα από τον αστικό ιστό της Πάτρας, να ορθωθούν τείχη στο θαλάσσιο μέτωπό της. Εννοούν, ότι έπρεπε να είχαμε συναινέσει να λειτουργήσει το φράγμα Πείρου – Παραπείρου με χρήματα του πατραϊκού λαού, ώστε να μη χαθεί ούτε ένα ευρώ από τα «σεντούκια» των ομίλων. Θεωρούμε πως ήρθε η ώρα να σταματήσει ο λαός μας να ανέχεται, να κάνει συνεχώς «υπομονή», στο όνομα μίας ανάπτυξης, από την οποία κάποια στιγμή δήθεν θα επωφεληθεί και ο ίδιος. Καλούμε τους συμπολίτες μας να σκεφτούν πόσες θυσίες έχουν κάνει ως τώρα, επειδή υποτίθεται θα υπήρχε κάποιο όφελος από επενδύσεις, οι οποίες θα βελτίωναν με κάποιον τρόπο και τη ζωή τους. Ο δρόμος της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας είναι ο δρόμος που μας έφερε ως εδώ. Ο δρόμος που μεγαλώνει τα κέρδη των λίγων, είναι ο ίδιος που οδηγεί στη μεγάλη ουρά των ανέργων, στο τσάκισμα των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων, που στέλνει τα παιδιά μας μετανάστες και τα παιδιά άλλων λαών μετανάστες και πρόσφυγες στη δική μας χώρα. Είναι ο δρόμος των μνημονιακών επιλογών και των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων, του χρέους που φορτώνεται στις πλάτες του λαού μας και των παιδιών του. Σε αυτό το σύστημα, δεν υπάρχει ανάπτυξη που να ωφελεί το λαό μας, ο ίδιος, που πληρώνει την κρίση, θα πληρώσει και την ανάπτυξη. Οι επενδύσεις, η εξωστρέφεια, η ανάπτυξη του τουριστικού κλάδου με την πολυδιαφημισμένη προσέλκυση τουριστών, δεν είναι το αντίδοτο στην ανεργία, στη φτώχεια και στα προβλήματα που μαστίζουν το λαό μας. Αντιθέτως, ακριβώς αυτά, βρίσκονται ανάμεσα στις αιτίες που προκαλούν τα προβλήματα. Η πορεία αυτή μπορεί να αλλάξει. Μπορούμε να τους καταστήσουμε πολιτικά αδύναμους, αρκεί να γίνει κατανοητή η δύναμη του οργανωμένου λαού, που έχει την ικανότητα να κάνει ο ίδιος κουμάντο στην οικονομία και στο σύνολο της κοινωνίας. Να σταματήσουμε να βλέπουμε το όνειρα των παιδιών μας να τσαλαπατιούνται, να ανοίξουμε το δρόμο για φιλολαϊκή πολιτική λύση. Η δική μας αναπτυξιακή πολιτική, έχει στο επίκεντρό της την πάλη για να υπάρχει ανάπτυξη υπέρ του λαού, πράγμα που για να επιτευχθεί, χρειάζεται συνολικές αλλαγές, χρειάζεται αγώνας για την ανατροπή του συστήματος. Ανάπτυξη για το λαό της Πάτρας είναι να υπάρχουν δουλειές για όλους, με πλήρη δικαιώματα, να μπορούν οι εργαζόμενοι να απολαύσουν τη ζωή, να έχουν ελεύθερο χρόνο, πρόσβαση στον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Η πάλη, επομένως, ενάντια στην ανεργία, είναι πάλη που στοχεύει στην «καρδιά» του καπιταλιστικού συστήματος, γιατί αμφισβητεί τα κέρδη τους, για τα οποία θυσιάζονται οι ανάγκες μας και τα δικαιώματά μας. Μόνο αυτή η πάλη, που δείχνει έμπρακτα ότι δε συμβιβαζόμαστε με «μισή ζωή», με ένα κομμάτι ψωμί όποτε μας χρειάζεται ο ένας ή ο άλλος εργοδότης, είναι ικανή να αποσπάσει και άμεσες κατακτήσεις. Η δημοτική αρχή της Πάτρας, βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων και των ανέργων όλης της πόλης, από την πρώτη μέρα της εκλογής της. Είναι συμπαραστάτης